Λόγω των ημερών και των συχνών πυρετών που απασχολούν τα παιδάκια σας θα σταθώ σε ένα λυπηρό φαινόμενο που χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα και είναι η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών. Αφορμή σε αυτό αποτελεί η για μια ακόμα φορά που έχω ακούσει το «καλά, το παιδί κάνει δυο ημέρες πυρετό, δεν θα πάρει αντιβίωση;» και το κλασικό «βήχει τόσες μέρες και δεν θα πάρει αντιβίωση;» η και την απογοήτευση στα μάτια του γονιού όταν του λέω ότι την τρίτη ημέρα πυρετού έχει μια λοίμωξη ιογενούς αιτιολογίας και θα το παρακολουθήσουμε για άλλες δύο ημέρες.

Αλήθεια, πόσο περίεργο είναι ο νέος γονιός να φοβάται τα εμβόλια, την επιστημονικά ΑΣΦΑΛΗ και ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ μέθοδο πρόληψης πληθώρας σοβαρών νοσημάτων, με ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ παρενέργειας και ΣΠΑΝΙΟΤΑΤΑ εμφάνιση ΣΟΒΑΡΩΝ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ, και παρόλα αυτά να θέλει να βλέπει το παιδί του να παίρνει ένα φάρμακο, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, που στο 3% των παιδιών που θα το πάρουν, ανεξάρτητα την φορά που θα το πάρουν, θα κάνουν αλλεργική αντίδραση και δυνητικά κίνδυνο να πεθάνουν; Ειλικρινά, από το 2007 που ξεκίνησα την ειδικότητα της παιδιατρικής μέχρι και σήμερα, που την ασκώ ενεργά, δεν έχω συναντήσει ούτε ΈΝΑ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΛΟΓΩ ΕΠΙΠΛΟΚΗΣ ΣΤΗΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΜΒΟΛΙΟΥ. Αντίθετα, έχω συναντήσει ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ ΛΟΓΩ ΓΡΙΠΗΣ και επίσης λιγότερα – αλλά σεβαστό αριθμό – ΠΑΙΔΙΩΝ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΛΟΓΩ ΑΛΛΕΡΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ στην χορήγηση αντιβίωσης. Δεν ΕΙΔΑ ΚΑΝΕΝΑ να κάνει κάποιο γκρουπ και να μιλάει για την συνωμοσία των φαρμακοβιομηχανιών που σκοτώνουν τα παιδιά με την χορήγηση αντιβίωσης και δεν είδα κανένα να λέει ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ και να αφήνει το παιδί φυσικά να αντιμετωπίζει μια πνευμονία από στρεπτόκοκκο. Και κανένα δεν άκουσα να πει, «έλα δεν πειράζει, μια πνευμονία είναι, το πολύ πολύ να βάλουν στο παιδί μου ένα σωλήνα στον θώρακα για να βγάλουν το πύον».

Και ναι, είμαστε η χώρα με τον χαμηλότερο ποσοστό πληθυσμιακής εμβολιακής κάλυψης για την γρίπη (35% στην καλύτερη με στόχο για να γλιτώσουμε κανά παππού και παιδάκι το 75%) και την υψηλότερη κατανάλωση αντιβιοτικών ανά 1000 κατοίκους (35 συνταγές με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ στο 20 – και μιλάμε για συνταγογραφημένες χορηγήσεις… όχι ότι δίνουν οι φαρμακοποιοί στον κάθε ενήλικα που το ζητάει είτε για αυτόν είτε για το παιδί του έτσι, χωρίς έλεγχο, ακόμα και μόνος του…). Θυμίζω ότι έχω μαμά που πόναγε το αυτάκι του παιδιού της, πήγε στο φαρμακείο και της έδωσε ο υπάλληλος αμοξιλ λέγοντας μην πας στον παιδίατρο, το ίδιο θα σου δώσει και αυτός! ΤΡΑ-ΓΙ-ΚΟ.

Και για να γίνει αυτό θέλει συμμετοχή και από τους δύο: θέλει έναν γονιό που δεν έχει θεραπευτική σχέση με παιδίατρο, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και δεν πιστεύει τίποτα – αλλά στην προσωπική του ζωή μάλλον επιζητεί το χειροκρότημα – και είναι ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ, καθώς και έναν παιδίατρο των εξωτερικών ιατρείων ενός νοσοκομείου – ιδιωτικού ή δημοσίου- που δεν έχει προσωπική σχέση με τον γονιό και το παιδί, δεν το νοιάζει να δώσει μια ακόμα αντιβίωση, που φοβάται γιατί δεν ξέρει πως μπορεί να εξελιχθεί το περιστατικό και τι μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπός και στο κάτω κάτω γιατί να πάρει την ευθύνη; Ο κάθε περίεργος έρχεται με την λόξα του εγώ θα τον κάνω άνθρωπο;